Berichten voor Princenhage
  Nieuwsarchief
  Evenementen
  Zoek winkel of onderneming
  Uitgaan en eten
  Winkelen in België/Frankrijk
  Princenhage in foto's
  Kerkelijk leven, moskee
  Weerberichten
  RECLAMEFOLDERS
  Albert Heijn
  Aldi Supermarkt
  Dirk van den Broek
  Etos Princenhage
  ISPC-Hanos
  Jumbo
  Lidl Prinsenbeek en Breda
  Makro aanbiedingen
  Sligro folders
  Winkelhart Etten-Leur
  Apotheken
  Banken/geldautomaat/Mr Cash
  Bibliotheek, digitheek
  Brandweer
  Dierenzaken
  Dokters, geneesheren, tandarts
  Gas en licht, energie
  Links naar andere sites
  Gemeente, afval, zorg, vervoer
  Internet, WiFi
  Musea
  Onderwijs, kinderopvang
  Politie
  Postkantoor
  Sport / recreatie
  Televisie kijken
  Verenigingen, sociaal werk
  Wonen in Princenhage
  Wijkraden in de omgeving
  Wijkblad-Lapteen-De Stem
  Princenhage in een notedop
  Colofon
  Genealogie Kuipers
  Zonwering Breda Nooren van der Avoird

 

 

 


Tentoonstelling landschapschilder Frans van Veen in smederij Bachman
Frans van Veen Landschapschilder woont in Princenhage bij Breda

Het was in 1971 dat de schilder Frans van Veen in Princenhage kwam wonen als student aan de academie St Joost te Breda. In 1976 betrok hij er zijn atelier in de tuin achter een villa. Daar onder de hoge eikenbomen werkt hij nog steeds in dat atelier. Om zijn tentoonstellingen een extra dimensie te geven zoekt hij vaak naar bijzondere locaties om zijn schilderijen te tonen. Zo is hij nu in de gelegenheid om in de oude smederij van Bachman aan de Mastbosstraat 105 in Princenhage zijn recente pastels en olieverven te exposeren. Een mooie rauwe ruimte waar de geur van smeerolie zich nu zal mengen met de hem zo vertrouwde lucht van lijnolie en terpentijn. De tentoonstelling is geopend in de weekeinden van 29 augustus en 5 september, steeds van 11 tot 18 uur. Op de zondagmiddagen 30 aug en 6 sept is er om 14 uur een speciale presentatie met dia's waarin hij op uitgebreide wijze vertelt over een leven lang schilderen. Door middel van deze lezing probeert hij dat schilderproces meer inzichtelijk te maken. U kunt die lezing bijwonen, maar graag aanmelden op:
info @ fransvanveen.nl of telefonisch op: 0650 457943.

Keramiek
Als gastexposant heeft hij zijn zus Anja van Veen uitgenodigd. Zij toont in de smederij haar recente keramische objecten.

Grote Kerk Breda
Van 8 tot 20 september worden 10 van de schilderijen ook geëxposeerd in de Grote Kerk te Breda

 
 

Beusdal Revisited.
Als landschapschilder trekt hij er vaak op uit om in nieuwe gebieden te gaan tekenen. Zo werkte hij een aantal jaren geleden in het Beusdal in de Voerstreek. De schilderijen die rond 2002 naar dat thema ontstonden, hebben jaren lang gehangen in het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag en later in het hoofdkwartier van de Navo in Brussel. Deze werken waren daarom nooit te zien op zijn exposities. Vandaar dat hij blij is om deze schilderijen nu te kunnen tonen.
Het afgelopen voorjaar is hij terug geweest in dat door hem zo geliefde Beusdal. Uit de pasteltekeningen die hij daar toen maakte is een nieuwe serie olieverven voortgekomen. Hij vindt het heel bijzonder om die werken van toen en nu samen te kunnen tonen.

De Hoëgne
Het was een grote verrassing voor hem om in de zomer van 2008 al wandelend in de Ardennen, de bruisende bergbeek De Hoëgne, te ontdekken.
In de herfst daarop volgend is hij er pasteltekeningen gaan maken en de afgelopen winter waren die pastels zijn aanleiding om te schilderen in het atelier.
Op de bovenverdieping van de smederij toont hij nu deze natuurbeleving. 

FRANS VAN VEEN OVER HET SCHILDEREN

“Kunstenaars hebben geen fantasie” een provocerende uitspraak van Rudi Fuchs. Toen ik deze woorden las herkende ik veel van mijn eigen schilderproces. 

Een kunstenaar bedenkt meestal niet een doel waar hij/zij bewust naar op weg gaat. Je hebt een, zeker aanvankelijk, onbestemde wil, een drive om te tekenen, te schilderen etc. Waar het tenslotte toe zal leiden, daar denk je niet aan. Je maakt een werkstuk en in het volgende werk reageer je op dat wat je eerder maakte.. Zo zet je stap voor stap in een proces. De werking van dat proces ben je je maar ternauwernood bewust. Zo nu en dan vind je iets en herken je waar je intuïtief naar op weg was. Picasso zei dat zo mooi: “ik zoek niet, ik vind”

Als kunstenaar werk je in de traditie van een cultuur. Nooit zal je vrij in het luchtledige zweven. Er wordt wel gezegd: “We staan allemaal op elkaars schouders”. Bewust en onbewust ben je als schilder voortdurend in gesprek met schilders die je vóór gingen. Je streeft geen epigonisme na, maar je herkent gevoeligheden.

Zo kan ik denkbeeldig naast Constable in een landschap staan, hem aanstoten en zeggen: “Zie jij dat ook?”…en dan een voldaan gevoel hebben als ik bevestiging zie in zijn ogen. Of als ik in een documentaire David Hockney aan de rand van The Grand Canyon zie staan turen en hem simpelweg hoor zeggen: “I love looking”. Dan realiseer ik me dat in die eenvoudige woorden waarschijnlijk mijn hele fascinatie voor het schilderen besloten ligt.

Een vergelijkbare eenvoud geldt ook voor de beschouwing van een kunstwerk. Rudi Fuchs zei dat je je niet te veel moet afvragen als je voor een schilderij staat. Laat eenvoudigweg je ogen langzaam van linksboven naar rechtsonder het schilderij aftasten en probeer zo letterlijk mogelijk te ervaren wat je ziet.

Ook die woorden herkende ik: vaker, als ik in Amsterdam kwam om er tentoonstellingen te zien, ging ik eerst kijken naar Het Melkmeisje en dan naar Who is Afraid of Red Yellow and Blue. Het ging inderdaad louter om kijken. Het ging niet om dat meisje of om de melk maar het ging erom, om met mijn ogen over dat doek te dwalen. Het prachtige stille licht op de muur achter haar. Het mooie warme geel dat via de mengkleur groen van haar omgeslagen mouw overging naar dat intense ultramarijn blauw van haar schort. Daarbij dan de diagonaal van aardkleuren die loopt van haar gezicht via haar armen naar het brood-en-aardewerk stilleven. Een kwartiertje later liep ik dan een paar keer op en neer langs het vijf meter lange doek van Barnett Newman dat altijd in de erezaal van het Stedelijk Museum hing.

Dan liet ik me doordrenken door dat rood en staarde ik naar de subtiele rafelrand waar transparant blauw en rood aan de ene kant, en dekkend geel en dat zelfde rood aan de andere kant, elkaar raken.

Ik meen te kunnen veronderstellen dat Barnett Newman ook geen fantasie had, hij gebruikte getallenreeksen uit de Kabbala om de positie van zijn “Zips” te bepalen.

Kleuren die elkaar raken…ineens zie ik dat ik niet anders doe dan dat: kleuren naast elkaar neerzetten en ze een onderling verband met elkaar laten aangaan. ( Rilke had het daar al over in zijn brieven over Cézanne).

En omdat ik geen fantasie heb gebruik ik het landschap als aanleiding. Het zonlicht inspireert me daarbij in de meest letterlijke zin. Door dat licht kan ik zien!


Frans van Veen, maart 2008.

Overige nieuwsberichten