Annemiek Tuytelaars heeft zich in het verleden, om precies te zijn in 1996,  eens laten interviewen door Dagblad Trouw  naar aanleiding van de jaarlijkse 8 mei manifestatie in de Brabanthallen. Duizenden vernieuwings-gezinde katholieken, ze heten wel de 'zeurderige zestigers', naar hun leeftijd èn naar de jaren zestig, met de bekende items: priesterambt, sekse, (homo)-seksualiteit. Nooit lukte het '8 mei' de jonge generatie warm te krijgen. Trouw sprak toen met enkele kerkelijk betrokken jongeren over wat hen dan wèl beweegt. Daaronder was dus de jonge Annemiek Tuytelaars....

Annemiek Tuytelaars, Opleiding: culturele maatschappelijke vorming.

In de zomer 1996 werd ze via de katholieke organisatie voor ontwikkelingssamenwerking Vastenaktie / Cebemo uitgezonden naar een vrouwenproject in India. Aansluitend ging ze naar de Wereldvrouwenconferentie in China om daar verslag uit te brengen van haar ervaringen in India. Twee mijlpalen in haar leven, zegt ze. Toen ze in 1995 VWO-eindexamen deed, was ze nog het stille meisje van de achterste bank. Deze ervaringen hebben haar mondiger gemaakt.

De vrouwensynode in Oostenrijk 1997 is haar volgende project. En volgend jaar reist ze weer af naar Oostenrijk als genodigde van de bisschoppenconferentie. Annemiek: “Het is mijn overtuiging dat dit voorbestemd is in mijn leven. Ik was actief in de kerk en daar kwamen India en China uit voort.”

Tot haar twaalfde ging Annemiek verplicht iedere week naar de mis in de r.-k. kerk in Baarle-Nassau. Ze vond het saai om in de kerk te zitten en werd daarom misdienaar. Dat heeft ze gedaan tot haar achttiende. Ze was toen al zes jaar lid van het jongerenkoor. Zes keer per jaar maken de koorleden zelf een dienst naar aanleiding van een zelfgekozen thema. Slechts vier van de dertig koorleden gaan iedere zondag naar de mis. Het koor heeft aantrekkingskracht op jongeren, denkt Annemiek, omdat iedereen er wordt geaccepteerd, “het maakt niet uit wie of wat je bent”. Annemiek, die woont en studeert in Nijmegen, gaat ieder weekend naar Baarle-Nassau, waar haar ouders wonen. Elke zondag is zij aanwezig bij de mis. De reden is de nog jonge priester (32) die in zijn overweging bijbel en geloofszaken naar deze tijd kan vertalen. Als er iemand anders voorgaat, gaat Annemiek niet naar de kerk. Ook bezoekt ze geen kerken in andere plaatsen. Sinds de komst van deze voorganger vindt ze in de kerk iets van wat ze zoekt. Vroeger ging ze naar de kerk uit nieuwsgierigheid: waarom zaten al die mensen daar? Ze vroeg eens aan haar vader wat hij van de overweging vond. Hij zei dat hij die eigenlijk niet gehoord had. Veel mensen zitten daar uit gewoonte, denkt Annemiek.

Wat zoekt zij in de kerk? “Ik zoek een verklaring. Waarom het leven zo is, waarom dingen in je leven zo gebeuren, waarom gaan mensen dood, ik zoek naar iets wat erachter zit.”

Is zij als actief kerkelijke en gelovige jongere geen buitenbeentje? Annemiek: “Ik ben een buitenbeentje in het iedere week naar de kerk gaan. Maar er zijn meer jongeren met religie bezig dan je denkt. Met leeftijdgenoten begin ik meestal niet uit mezelf over geloof en kerk te praten, of ik moet ze goed kennen of vertrouwen. Je wordt zo gauw in een hoekje gedrukt. Zeker door mensen voor wie de kerk vreemd is. Ze denken dan meteen dat je braaf en traditioneel bent. Op mijn kamer heb ik een kruis hangen. Op een keer vroeg een kennis die dat zag of ik gelovig was. Goh, zei hij, dat wist ik helemaal niet. Laatst kwam een huisgenote bij me op de kamer. Ze zag er niet goed uit. Het bleek uit te zijn met haar vriend. Ik zei: zullen we een stukje lopen. Toen vertelde ze me dat ze mediteert met een Indiase schrijfster. Dan woon je tegenover elkaar en weet je dat helemaal niet van elkaar.”

Inspiratie? Annemiek wordt naast haar eigen kerk geïnspireerd door de oecumenische geloofsgemeenschap Taizé in Frankrijk waar vooral veel jongeren op af komen. Ze gaat er regelmatig naar toe. Wat trekt haar aan? “Dat er duizenden jongeren komen die allemaal hetzelfde zoeken. Dat je met leeftijdgenoten overal vandaan over het geloof kunt praten, dat je er openlijk voor uit kunt komen. Dat je honderd keer dezelfde liedjes zingt, met simpele teksten waar je iets van jezelf in terugvindt.”

Acht-meibeweging? “Eerlijk gezegd wist ik tot voor kort niet wat die beweging bezighoudt. Ik sta wel achter de standpunten maar voel me niet geroepen om me daar bij aan te sluiten. Het is toch echt iets van een andere generatie. Maar ik vind bijvoorbeeld ook dat vrouwen priester moeten kunnen worden. Dat zij meer leidinggevende taken in de kerk moeten kunnen krijgen. Ik heb lang getwijfeld of ik theologie zou gaan studeren. Met het idee een functie in de kerk te bekleden. Ik heb het niet gedaan. Daarvoor ga ik geen zeven jaar studeren om het hulpje van weet-ik-wie te worden. Ik heb er wel discussies over met mijn priester. Hij heeft er mooie verklaringen voor, die ik steeds weer vergeet. Ik denk dan: ja goed, ik hou er wel over op. Maar ik vind wel dat het veranderd moet worden.” De r.-k. kerk? “Ik ben wel katholiek, omdat mijn ouders me zo hebben opgevoed en ik hier op dit moment mijn ei in kwijt kan. Ik heb het gewoon naar m'n zin. De paus? Die zegt me niets. Maria-verering ook niet. De bisschoppen, ze praten mooi maar wat ze doen slaat vaak nergens op.”